«Μέχρι να γίνω ογδόντα ετών, θα έχω μάθει τα πάντα. Μετά όμως θα πρέπει και να τα θυμάμαι». Λόγια γεμάτα αλήθεια, χιούμορ και σοφία. Λόγια που μέσα στην απλότητά τους κρύβουν βαθύτερα συναισθήματα. 
 
Εδώ και κάποιο καιρό έχω τη τύχη να βρίσκομαι στη Γραμμή Ζωής. Έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που μάχεται για εκείνους που ευγενικά επιθυμούν το γήρας, να μην αποτελέσει ένα στάδιο χαμένης νεότητας αλλά ευκαιρίας και δύναμης. Απευθυνόμενοι στην Κοινωνική Υπηρεσία οι ηλικιωμένοι θεραπευόμενοί μας, αναζητούν την ελπίδα και οι υποσχέσεις μας επιζητούν να γίνουν πράξεις. Τα εμπόδια πολλές φορές είναι αρκετά και φθάνουν από διαφορετικές κατευθύνσεις. Η αγάπη όμως, καθώς και το αναφαίρετο δικαίωμα των ανθρώπων κάθε ηλικίας να την εισπράττουν ,αποτελεί τη κινητήριο δύναμη. 
 
Ένας τρόπος απόδειξης αυτής αποτέλεσε η σύσταση της Υπηρεσίας Τηλεειδοποίησης- κόκκινο κουμπί. Η επαφή μας με τους ηλικιωμένους γίνεται μέσω μίας απλής συσκευής, που συνδέεται με το τηλέφωνο και με το πάτημα ενός κουμπιού, τους δίνει τη δυνατότητα επικοινωνίας μαζί μας.  
 
Η ποικιλομορφία των περιστατικών ήταν πάντα άξια προσοχής. Το συμβάν μπορεί από τη μία να έχει να κάνει με την αδυναμία πλέον του σώματος να ανταποκριθεί με αποτέλεσμα τη παρέμβαση μας για να μην εγκαταλείψει, από την άλλη βρισκόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις ηλικωμένων που βιώνουν τη ψυχολογική φθορά λόγω μοναξιάς.
 
Ήταν περίπου 21:00 το βράδυ όταν η Κα. Ειρήνη μας κάλεσε. Η φωνή της έτρεμε αλλά το άκουσμά της ήταν ηχηρό. 
 
«Πείτε μου τί ακριβώς συμβαίνει» τη ρώτησα. 
 
«Είμαι μόνη μου παιδί μου. Ο κόσμος αυτός μου πήρε ότι είχα. Είμαι μόνη και δεν είναι η νύχτα που με φοβίζει αλλά οι σκέψεις που φέρνει. Εκείνες τις απουσίας. Αν δεν άκουγα και τη δική σας φωνή …» 
 
H Κα. Ειρήνη είναι κάτοχος του κόκκινου κουμπιού εδώ και τρία χρόνια. Αποτελεί ένα από τα πολλά περιστατικά παραμέλησης που λαμβάνουμε.Βίωσε την εγκατάλειψη και την οικονομική εκμετάλλευση από τους δικούς της ανθρώπους. Η παρέμβαση μας πάντα άμεση και σχεδόν καθημερινή.Δεν αποτελεί απλά μία θεραπευόμενη.Είναι η γιαγιά μας…η μητέρα μας….Είναι εκείνη που κρατάει τις αόρατες κολώνες της ύπαρξής μας. Σήμερα είναι ογδόντα ετών.  
Κι εγώ λοιπόν θα σε ρωτήσω: Εσύ ,τί είναι αυτό που θέλεις να θυμάται; 

 
Μην προσπερνάς. Βοήθησέ μας να παραμείνουμε δίπλα της. Γίνε εσύ ο δικός της άνθρωπος.
 

Κανελλοπούλου Ελένη
Κοινωνική λειτουργός